The Noble Qur'an Encyclopedia

Қуёш ва унинг ёғдусига қасам.

У (қуёш)нинг ортидан келган ойга қасам.

У (қуёшни оламга) ошкор қилган кундузга қасам.

У (қуёшни ўз зулмати билан) ўраб-яширган кечага қасам.

Осмонга ва уни бино қилган Зотга қасам.

Ерга ва уни ёйиб-текис қилиб қўйган Зотга қасам.

Жонга ва уни расо қилиб-яратган,

Унга фисқ-фужурини ҳам, тақвосини ҳам илҳом қилиб-ўргатиб қўйган Зотга қасамки,

Дарҳақиқат, уни (яъни, ўз нафсини-жонини иймон ва тақво билан) поклаган киши нажот топди.

Ва у (жонни фисқ-фужур билан) кўмиб хорлаган кимса номурод бўлди.[1]

Самуд (қабиласи) ҳаддан ошганлари сабабли (ўз пайғамбарларини) ёлғончи қилишди.

Эсланг, уларнинг энг бадбахтлари (туяни сўйиш учун) қўзғалганларида,

Аллоҳнинг пайғамбари (Солиҳ алайҳиссалом) уларга: «Аллоҳнинг туяси(ни сўйиб юбориш)дан ва уни суғориш(га тўсиқ бўлиш)дан сақланинглар!», деди.

Бас, улар (Пайғамбарни) ёлғончи қилишиб, у (туя)ни сўйиб юборган эдилар, Парвардигорлари ўзларининг гуноҳлари сабабли устларига қирғин юбориб, уни (қирғинни барчаларига) баробар қилди.

(Зотан, Аллоҳ таоло бу ишининг) оқибатидан қўрқмас![2]